O zamanlar uçak seyahati yapmak bu kadar bu bilindik değildi.
Bir zamanların en lüks ,en pahalı otobüs firmasından almıştı babam biletlerimizi. Ben, Babam ve Batu (kardeşim olur)
Öyle ki ; Molalarda duruyoruz ,diğer otobüslerden çapulcular inerkene bizim otobüsten sen de Kraliçe Elizabeth ben diyim Dük Henric inmekte…
Otobüsümüzün içinde muhteşem bir ahenk yerlerde bir tek kırmızı halımız eksik …
Paşazade uykuda.. Otobüs sessiz,yolcular uykuda e kolay değil kişiye özel yastıklar bile dağıtılmış. Kulaklıklarda müzikler (bİr tek bizim otobüsde kulaklık verildiğini belirtmeme gerek yok sanırım!)
Hani “ay ben hayatta yolda uyuyamam “ diyenin bile uyuyakaldığı o dakikalardayız…
Ben küçüğüm10-11 yaşlarında , Batu en fazla 3–4 , e en doğalından iki kişilik koltukta üçümüzüz.
Kucağımızdaki kıpırdanmaya uyandık babamla.
-ıghhhh diye bir ses önce
Dedik herhalde huzursuz oldu. Düzeltmeye çalışıyoruz falan derken uyandı.
Gecenin o en sessiz dakikalarında o muhteşem lüks otobüsün içinde 4. sırada babası ve ablasının kucağında uyuyan o sevimli çocuk uyandı Ve..
-*ÖTÜM KAŞINIYOR !! diye bağırdı…
Meksika Dalgası gibi yayıldı kahkalar otobüs içerisinde. Gözler ışın kılıcı gbi üzerimize çevrildi. Eminim en az 20 kiş ay ne banal “*ötüm” dedi diye bizi yargıldı o küçük beyninde :)
Kardeşimdi ,atsan atılmaz satsan satılmaz olandı. Kucağımızdaydı ve *ötü kaşınıyordu!
Yolculuğumuzun geri kalan 8 saatini bagaj kısmında sürdürmeyi denedik ama şoför kabul etmedi :))
Başkalarına göre kardeşimin davranışlarından sorumlu olmam gerekiyordu. Ve yine o başkaları tarafından kocamın yaptıklarından ve çocuğumun yaptıklarından sorumlu tutulmaya çalışılıyorum zaman zaman.
Kimdi bu başkaları ? Hangi gruba üyeydiler ? Neden bir bireyin yaptığı hatanın bedelini diğerine ödetmeye çalıştılar? Neden hülooghhğğ diye bağırdılar bilen yok :)))
Ben hiç kimsenin yaptıklarından dolayı bedel ödememem gerektiğini yıllar önce DİDİM- İSTANBUL otobüsünde –acı bir tecrübe ile-öğrendim. :)
Kusura bakmayın Başkaları!
Annemin tespitine göre yaşlanmayıp ,dertten tasadan sebep hastalanmayacak mışım. Bakalım göreceğiz.
Anımı yaşıyorum, takmıyorum ,takılmıyorum… Şuç mu ?
Bak kendi fotoğrafımı bile koydum buraya ben daha nasıl izah edeyim durumu ?
Anı yaşamak...ne güzel yapabiliyorsak.
YanıtlaSilFilli resim harika :)
Ya sorumluluk hissetmemek süper bi duygu ama anı her zaman yaşıyamıyorum maalesef, dışıma püskürttüğüm çok ama bazen içime attığım da oluyor yani elimde değil:(( Ama dötü kaşınan çocuk kadar da isteklerimi utanıp sıkılmadan bağıra bağıra söylemek istiyorum o ayrı:)
YanıtlaSil@NEŞELİ VE İNCİLİ GÜNLER ; çoğu zaman yaptığıma inanıyorum galiba :))
YanıtlaSil@bahar006 ; dötü kaşına çocuğun rahatlığına ulaştığımız an Nirvanadayız demektir Baharcım :))
Cocuklardaki o rahatlik, , özgüven herkeste olabilse keske..gulumseyerek okudum ;) dogru yoldasin canım bence, umarim bssaririm bigün bende..
YanıtlaSilahahahaaaa :))
YanıtlaSilbak şimdi beni iyi dinle :)) ofis sessiz sakin... yyanımdaki diğer arkadaşım çalışıyor ve hemen önündede müşterisi var. Ciddi ciddi konuşuyorlar. Ben bloglarımı okuyorum zira canım hiç çalışmak istemiyorum. Senin blogunu açıyorum sessiz sakin. Zira çalışıyormuş taklidindeyim.
Veeeeeeee....
Kardeşinin o muazzam elit otobüsün içinde bağırması anı varyaaaaa... Burda öyle bi kahkaha kopardımki sesli... Bilmem anlatabildimmi...
Muavine sor bakalım o bagajda banada yer varmıymış ahahaaaa :))
Yazının ilerleyen düşündürücü bölümlerine izninle daha sonra konsantre olacam... Kopmalardayım hala
@gulin ; içindeki çocuğu öldürme dedikleri bu galiba. Dene eminim başarırsın :)
YanıtlaSil@oytunlahayat; Hahahaha çok güldüm yorumuna :)) Boşver yazının gerisini sen yapacağın yapmışsın ki zaten