Yalnızlığın Renkleri

Birden dank eder aklınıza. Adeta bir ampul yanar , aydınlanır her taraf.
Oysa siz nasıl da farklı hayal etmiştiniz. Kaptırıp yaşamaya devam etmiştiniz.
İstediğiniz an telefonun ucunda gibi hatta başınız istediğinizde onun omuzunda gibi.

Aslında sadece farkındalık meselesi. Karşınızdaki insana gereğinden çok değer vermeme becerisi. Mesele o becerinin sizde olup olmamasında , mesele canım dediklerinizin size nasıl seslendiğini duymakta.

Ben hep arkadaşlarını iyi seçtiğini sananlardan oldum. Sananlar diyorum çünkü sanmak ile doğru yapmak aynı şey değil. Sevdiğim tüm arkadaşlarım benim canım dedim. Ne zaman isteseler ben giderim ,onlar gelir dedim. Aramızda istediği kadar "günlük hayatın koşuşturması" bahanesi olsun , bizim sığınmaya ihtiyacımız olmaz dedim.

Sonra bir gün uyandım.

Hava kendini güneşli , ben kendimi mutlu sanmaktaydım.

Hava soğuk , ben de öylece tek başımaydım.

Bazen durur bir bakarsınız "san"dıklarınızdan kaç tanesi kalmış etrafta diye ...

Kaç tanesi kendini sandıkların içende hapsetmiş bile diye ...

Bir benim sandığımın üstünde baş köşede bana gülümseyen yüzler beni sandıklarının en derinine atmışlarsa diye ...

Telefonu alıp ararsanız duyacağınız soğuk sesin rengi yalnızlığınızın rengi olacaktır.

Sonra hani o güneşli soğuk sabah yalnızlığınızın koyu kırmızı olduğunu öğrenir , kendinizi mutlu sanmaya devam edersiniz.

Ve biraz daha dikkatli bakarsanız güneşin ve mutluluğun aslında hiç olmadığı upuzun bir yolda olduğunuzu farkedersiniz. Buna gerçeklik derler , dünyaya hoş geldiniz!