#DamlaninPlaklari 8

Malum bir taşınma telaşı sardı dört bir yanımı ve pek tabi hatıralar.
Yıllar önceden kutular içerisinde saklı kalmış bir minik not.
Eski bir dostun yazdığı uzunca bir mektup , sararmış..
Sahi kağıtlar ne zaman sararır? Belli bir zaman ölçüsü var mıdır?

Bence yok ...

Bence kağıtlar biz onları unuttuğumuzda sararmaya başlıyor.
O mektupları yazanlar hayatımızdan çıktığında değil dönmeyeceğini hissettiğimizde sararıyorlar.

Halbuki daha 3-4 ay önce oturup tekrar, tekrar okumuştum onları.
Sonra...
Sonra bir şey oldu , hiç beklemediğim bir şey.
O gece öylece uyandım ve dedim ki  "geçmişin iplerini bırak ,bırak ki onlar da rahat etsin sen de"

Ertesi sabah çok uzun yıllardır uyanmadığım kadar huzurlu uyandım.
Bazen bırakmak gerek onu anladım.
Bırakmak, unutmak değil ama sadece bırakmak.

Artık belki arar demiyorum.
Belki eskisi gibi oluruz demiyorum.
Artık "bence ben  haksızdım" demiyorum.
Artık " ben bir hata yapmışsam bunu tek başıma yapmadım" diyorum.

Beklemeyi bırakın..
Bakın nasıl rahatlayacaksınız.

Aslında iplerini tuttuğunuz uçurtmanızın ağaçlara dolandığını biliyorsunuz.
Bırakın o ipleri
Artık ağacın uçurtması o , sizin değil.
Ağaca şöyle son kez bakın...
Bakın nasıl mutlu..
Onu hep öyle hatırlayın!

Sonra da diyin ki : " Ey uçurtma! Sen benim canım , sen benim kardeşim , sen benim yatağımın sağ tarafındaki meleğim ( sahi öyle yazmışız hep) seni o ağaca dolayan ben değilim, rüzgar. Sen ağaca dolandın ama  aşağısı sel oldu , yer yarıldı , çok fırtınalar geldi geçti.  Sen yukarıdan izledin. Şimdi gün oldu güneş açtı. Benim de sarıldığım , dolandığım sağlam ağaçlarım var. Bana "git" dediğinde gidememiştim , ama şimdi gerçekten gidiyorum. Mutlu ol"

Dostluklar sınanır bazen ve çok azı yoluna sağlam devam edebilirler.